In de jaren 90 was ik werkzaam als sociaal cultureel werker en deed mee aan verschillende opbouwprojecten in achterstandswijken in Breda. Zo werkte ik bijvoorbeeld met heel jonge tienermoeders, waarbij kansen om te groeien en eigen keuzes kunnen maken ver weg leken.
Dit raakte me en onder andere om deze reden ben ik destijds Pedagogiek gaan studeren. De betekenis van het woord Pedagogiek is afkomstig uit het Grieks (Paidagoogia) wat ‘kinderleiding’ bestudeert. De wetenschap hierachter bestudeert relatie en verbinding tussen mens en kind, het kind in zijn omgeving, de ontwikkelingsfasen, en de effecten van ons interveniëren daarbinnen, ons handelen, onze ervaringen, ons mens-zijn.
Ik richtte me op psychodiagnostiek en pedagogisch handelen en ging aan de slag als hulpverlener voor moeilijk opvoedbare kinderen, jongeren en diens opvoeders. Een periode daarna heb ik gewerkt als indicatieadviseur waarbij het stellen van passende zorg indicaties -op basis van psychodiagnostiek- mijn dagelijkse bezigheden waren.
Mijn fascinatie voor hoe we doen, en waar ons gedrag vandaan komt groeide. Bij de Hogeschool Rotterdam gaf ik o.a. colleges ontwikkelingspsychologie, psychopathologie en was ik trainer in o.a. communicatie, interculturele en effectieve gespreksvoering en presentatie-vaardigheden.
Door jaren als docent, trainer, supervisor en coach te werken binnen het terrein van social work heb ik heel mooie verbindingen kunnen maken tussen wetenschap en praktijk. Het begeleiden van (jonge) mensen in ontwikkeling en hen ondersteunen in het maken van eigen keuzes over bijvoorbeeld loopbaan, ontwikkeling van talent is iets wat ik heel graag doe. Een belangrijk element hierbij is de verbinding met jezelf en de ander.
Ik ontdekte dat het coachend begeleiden van mensen erg goed bij me past. Deze begeleidingsvorm onderscheidt zich met name door de vraag te stellen, de ander een plek aan te bieden en samen de vraag te onderzoeken. De ander aan het denken te zetten in plaats van het advies te geven. Ik merkte dat mijn opgedane kennis over psychopathologie, psychologie, pedagogiek en communicatie heel erg bijdroeg aan deze vorm van begeleiden.
Ik verbreedde mijn kennis en vaardigheden met cursussen over coachend leiderschap en studieloopbaancoaching, volgde de Provisional Teaching Transactional Analyst.
Om deze strategische begeleidingsvaardigheden nog verder uit te bouwen, en dit ook meer te verbinden aan wetenschap koos ik ervoor om de Master Human Behavioural in Organisations te gaan doen.
Het begeleidingskundige aspect hiervan past heel goed bij hoe ik kijk naar mensen en hoe ik aansluit bij de ander. Hoe je verbinding kunt maken door ruimte te geven aan de ander. Hoe je functioneert in een team, welke plek je inneemt. Door de vraag te stellen, nieuwsgierig te zijn naar het verhaal, in plaats van het advies te geven. Hoe je kunt kiezen om aan te haken of af te dwalen. Op filosofische en antropologische wijze kijk ik met de ander naar (werk) ervaringen in het leven en verbindt dit naar zingeving. Ik denk dat dit mij bijvoorbeeld onderscheid van andere coaches.
Taal is het meest bewuste communicatie middel wat we gebruiken. Echter, naast gesproken taal zijn er nog zoveel andere manieren van communiceren, zoals expressie, houding gebaren; onze non-verbale communicatie. Deze elementen ondersteunen ons gesproken verhaal. Sterker nog: ze zijn soms leidend! Het levert mooie inzichten op wanneer je meer bewust bent van hoe je communiceert en wat je daarbij uitstraalt.
Mijn palet van begeleidingsvaardigheden heeft er nog een kleur bij gekregen toen ik een paar jaar geleden de opleiding Participatief Drama afrondde. Hierbij wordt gewerkt met ‘gereedschap’, en worden elementen vanuit theater en drama ingezet als methodiek. Dit maakt het onderscheid met het klassieke theater. Dit gereedschap wordt ingezet om verhalen en ervaringen rondom persoonlijke problemen bespreekbaar te maken, morele dilemma’s taal en uitdrukking te geven en onze innerlijke stem meer naar voren te laten komen. Het leert je spelen met je gedachten.